Ze względu na trudności z przewozem kajaków z Mazur na Podhale, kajaki te nigdy do Rabki nie dojechały, a po letnich spływach kajaki pozostawały na Mazurach u dawnego pracownika Pstrowskiego, pana Puty. Poniżej kilka zdjęć autorstwa Jerzego Sierosławskiego z tego pierwszego, rabczańskiego spływu

Historia rabczańskiego kajakarstwa nierozerwalnie wiąże się z postacią wspomnianego już Emila Węglorza. Tata Emil, jak zawsze Go nazywaliśmy, kajakował już w latach trzydziestych ubiegłego wieku. Był jednym z założycieli Grupy Podhalańskiej GOPR, a także rabczańskiego oddziału PTTK i TKKF. Z zawodu był chemikiem i pracował w laboratorium sanatorium Pstrowskiego (dzisiaj Szebesty). Tam też, w piwnicach ostatniego pawilonu zorganizował pierwszy "magazyn" sekcji kajakowej TKKF. Ze względu na brak stanicy wodnej, która zazwyczaj jest podstawą działalności kajakarzy w wielu miastach, podstawowym sprzętem były kajaki składane z Niewiadowa. Każdy kajak otrzymywał nazwę i była to zazwyczaj nazwa wiatru lub ryby. Z czasem pojawiły się także nazwy ptaków. Każdy kajak był przydzielony do konkretnej osoby. Zielony kajak pana Emila nazywał się Halny, a inne to m.in. Bryza, Burza, Samum, Lin. Nazwy umieszczane były po obu stronach rufy kajaków oraz na wiosłach. Specjalną okazją do zakupu lepszych kajaków i wioseł był Międzynarodowy Spływ Kajakowy na Dunajcu. Niemcy po spływie sprzedawali swoje Puchy i wiosła, zabierając jedynia pokrowce, jako dowód dla celników, że ich kajak rozbił się na Dunajcu, a wiosła połamały. Polskie wiosła, będące na wyposażeniu kajaków z Niewiadowa nie były profilowane, za to były ciężkie. A pierwszy niemiecki skladak firmy Puch nazwano "Fen".